Hermien van Triest

Je bent al 18 jaar coach bij InterCoach. Hoe komt het dat je het zo lang volhoudt?

‘Ik vind coaching een ijzersterk instrument! In die 18 jaar begeleidde ik als coach zo’n 50 coachtrajecten. Nu ik gepensioneerd ben, merk ik des te meer dat ik jonge mensen vanuit mijn kennis en ervaring met werken bij de overheid veel kan bieden. Veel coachees kampen met gevoelens van onzekerheid en faalangst. Ik help ze graag om te ontdekken waar de spanning zit en hoe ze daar grip op kunnen krijgen. Vaak is de eerste vraag van de coachee niet de vraag waar het uiteindelijk om gaat. Een loopbaanvraag gaat vaak over ‘nee’ of juist over ‘ja’ durven zeggen of over zelfvertrouwen.
Voor mijzelf als coach is het ook nog steeds interessant om aangehaakt te zijn bij InterCoach. Via het deskundigheidsprogramma blijf ik geïnspireerd en wissel ik kennis uit met andere coaches. Zo kreeg ik onlangs nieuwe tools voor het coachen met kunst.’

Welke veranderingen zag je in al die jaren bij InterCoach?

‘InterCoach wordt met de jaren steeds professioneler. 18 jaar geleden begon ik in het netwerk samen met een klein clubje directeuren. Niemand kende InterCoach. Inmiddels is dat wel anders en heeft InterCoach binnen de overheid een goede naam. Er zit veel tijd en energie in de intakes met nieuwe coachees, het leerplatform en het up to date houden van de deskundigheid van coaches.’

In hoeverre zag je ook de coachvragen met de jaren veranderen?

‘Voeger gingen de coachvragen bijvoorbeeld over welke stappen je moet ondernemen om jezelf te ontwikkelen en de hiërarchie binnen de overheid. Deze vragen leven nog steeds, maar de vragen zijn wel complexer geworden. Kijk naar corona. Dat veranderde de werk/privé balans voor veel coachees. Of naar de digitalisering. Mensen staan tegenwoordig altijd maar aan en de mails en whatsapp berichten stromen binnen. Meer dan ooit staat onthaasten centraal tijdens een coachtraject. Ook zie ik dat door het wantrouwen in de overheid dat in de samenleving heerst vragen toenemen die gaan over: “Wat is mijn bijdrage binnen de overheid? Waarom doe ik wat ik doe?”’

Je was tot voor kort directeur bij het ministerie van Buitenlandse Zaken. Hoe droeg het coachen bij aan jouw functie?

‘Werken bij de overheid gaat altijd om mensen. Door het coachen kreeg ik meer begrip voor mijn samenwerkingspartners bij de andere departementen. Dat je zonder “macht” uit te oefenen het beste kunt samenwerken is een belangrijk inzicht. Ook bekeek ik mezelf altijd met een permanente nieuwsgierigheid: “Waarom doe ik wat ik doe?” Die reflectie hielp me in mijn werk.’

Welke beweging gun jij InterCoach nog?

‘Ik gun vooral de overheid een beweging. Namelijk dat coaching niet gezien wordt als een soft instrument voor gevoelige mensen, maar als een hard en noodzakelijk instrument om de efficiëntie van de overheid te verbeteren. Het is voor iedereen goed, op elk niveau. Daarom gun ik de overheid dat het belang van coaching ook door de leiders van organisaties wordt uitgedragen.’